Starość – nie radość! Czy tak musi by być?

Starość – nie radość! Czy tak musi by być?
Starość nie radość to stare jak świat powiedzenie. Z biegiem czasu młodsze pokolenie dopisało ciąg dalszy -„młodość nie wesele”. Jesteśmy narodem, który uwielbia narzekać. Może to spuścizna naszej historii i wielu lat niewoli. – Ale to już było i nie wróci więcej - tak należałoby myśleć i mówić. Jesteśmy skłonni do narzekania na wszystko - na pogodę, bo nie spełnia naszych indywidualnych oczekiwań, na polityków, bo nie są tacy o jakich marzyliśmy, na rządzących, bo szkoda mówić i wreszcie pętla się zamyka i narzekamy sobie dowoli na kogo popadnie: na najbliższych, na swoje dzieci, na tych, których kochamy i trujemy ich jadem, który sami w sobie produkujemy. Uważamy, że jeżeli ktoś nie myśli jak my, nie postępuje tak jakbyśmy sobie tego życzyli – jest zły i z góry go potępiamy.
Trudno jest zrozumieć innego człowieka, trudno uznać, że każdy jest inną indywidualnością i mamy święty obowiązek to uszanować. Niepotrzebnie przelewamy czarę goryczy na innych- gorycz którą sami produkujemy w sobie. Dopiero rozpoczynamy nowy rok, tyle było pięknych życzeń, nie zapominajmy o nich tak szybko.
Przestańmy zrzędzić, narzekać a skłonność do zrzędzenia zamieni się w nadzieję, wiarę i miłość-czego nam tak bardzo potrzeba.
Tak trzymać w Nowym Roku!




As humans, we all have anger, sometimes more than others. A healthy way of purging our anger from our bodies is to give it to Mother Earth. We can imagine ourselves being grounded as the electrical energy passes from us into Mother Earth below. We can see that energy go straight to the earth’s core where it becomes part of the continuous growth process of our planet and is transformed from negative to positive, from dark to light. When we choose to give our anger to the earth, we trust our connection with the natural world we live in and the great universe that fuels it all. Mother Earth will lovingly transform your anger into light so no need to feel guilty about unloading to her.